Στο απόλυτο χειμωνιάτικο τοπίο της Ρωσίας έρχεται ο
συνδυασμός της ηθικής με το συναίσθημα. Το μυθιστόρημα του Λέων Τολστόι περνάει
για ακόμα μια φορά στον κινηματογράφο με τρεις γνωστούς και καταξιωμένους
ηθοποιούς. Σε ένα άκρως θεατρικό σκηνικό μας συστήνεται η ιστορία με το προφίλ
των πρωταγωνιστών να εμφανίζονται βαθμιαία. Ο καθένας με την δική του
προσωπικότητα και τις έγνοιες μας προβάλλεται στην «σκηνή» σε ένα διαφορετικό
είδος σκηνοθεσίας. Αυτό το μέτρο ή θα ενθουσιάσει ή θα διχάσει το κοινό. Ύστερα
εισερχόμαστε σε όλα τα χαρακτηριστικά που ορίζουν την Ρωσία, από το ιδιαίτερο
χιονισμένο τοπίο, στην επιλεκτική μουσική και το θέατρο και φυσικά στην
κοινωνία της εποχής και τις ταξικές διαφορές όπως διαφαίνονται από την μια πόλη
στην άλλη. Η έλλειψη χημείας του παντρεμένου ζευγαριού Anna – Karenin μας προϊδεάζει για την συνέχεια
με τις άπειρες συνιστώσες. Ο εμφανώς νεότερος και γεμάτος αυτοπεποίθηση Bronsky φέρνει φουρτούνες στο
πέρασμα του σε κάθε σχέση που υπάρχει και είναι σε διάθεση να υπάρξει. Η
συνάντηση του Bronsky με την Anna
θα είναι μοιραία και η πορεία τους θα επηρεάσει όλους τους ανθρώπους πους τους
περιβάλλουν. Με ισάξιο τρόπο μας παρουσιάζονται και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές
που προσφέρουν την δική τους ιστορία και τα διδάγματα σε μια ιστορία που
περνάει από το θεατρικό ύφος σταδιακά στο δραματικό – ρομαντικό. Όλες οι
ελπίδες, όλη η νιότη και οι ευθύνες πρωταγωνιστούν κάθε λεπτό φέρνοντας επιπτώσεις και εξελίξεις. Τελικά μια όμορφη δημιουργία που θα μπορούσε να
προβάλλεται και σε μεγαλύτερο δείκτη εμβέλειας κινηματογράφων. Με μοναδική
μουσική και τοπία από μια διαφορετική εποχή, απολαύστε την ιστορία της Anna Karenina στους
κινηματογράφους.
«Στη διάρκεια μιας θαμπής, σκοτεινής και αθόρυβης ημέρας... το φθινόπωρο εκείνου του έτους... καθώς τα σύννεφα κρέμονταν απειλητικά χαμηλά απ' τα ουράνια... και μόλις έχοντας διασχίσει, πάνω σε άλογο, μόνος... ένα απομονωμένο και θλιβερό κομμάτι της χώρας.. αργά βρέθηκα, καθώς έπεφτε το υγρό σκοτάδι... να κοιτάζω το μελαγχολικό Σπίτι των 'Ασερ. Ξέρω πως δεν ήταν όπως παλιά... αλλά μια ματιά στο κτίσμα... μου έφερε μια αίσθηση αφόρητης κατήφειας που πλημμύρισε το πνεύμα μου... κοίταξα το έρημο τοπίο τριγύρω... τους γυμνούς τοίχους... και τους λίγους λευκούς κορμούς, μαραζωμένων δέντρων... μέσα σε απόλυτη κατάθλιψη… Δεν υπήρχε ψυχρότητα... αλλά κάποιο ναυάγιο... μιας αηδιασμένης καρδιάς.» Η κοινωνική ταινία της εβδομάδας φέρνει στο προσκήνιο το θέμα της αποσύνθεσης. Σε ένα σχολείο μιας περιοχής της Αμερικής οι καθηγητές χάνουν ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον για προσφορά στην μάθηση, καθώς τα προβλήματα στη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου