Άλλη μια ταινία κινουμένων σχεδίων έφθασε στην χώρα μας τον προηγούμενο μήνα. Το "Ξενοδοχείο Για Τέρατα" είχε κερδίσει τι εντυπώσεις εδώ και αρκετό καιρό με το ιδιαίτερο του trailer. Σε ένα μοναδικό γοτθικό τοπίο μας συστήνεται η ταινία, με την εξωτερική είσοδο της έπαυλης του Δράκουλα να παραπέμπει σε παραγωγή του Tim Burton φτιάχνοντας όμως το δικό του χαρακτήρα. Βρισκόμαστε περί τα τέλη του 19ου
αιώνα με τον Δράκουλα να μας παρουσιάζεται ως ο κεντρικός ήρωας μιας
πολυμορφικής περιπέτειας. Με την ιδιαίτερη φωνή των Βαλκανίων φτιαγμένη στην
Αμερικανική της προσπάθεια, ο Δράκουλας είναι ο απόλυτος σοβαρός άρχοντας της
έπαυλης δαμάζοντας το συναίσθημα του πατέρα που ξέρει να αφήνεται ολοκληρωτικά
στην οικογένεια του και στις αναμνήσεις που συνεχώς τον μεταμορφώνουν διαπροσωπικά. Παράλληλα σε ένα κοκτέιλ γρήγορων πλάνων έρχονται να προστεθούν
πρωταγωνιστικά όλοι ο γνωστοί και αγαπημένοι ήρωες κινουμένων σχεδίων στο
πολυσυζητημένο πάρτι της εποχής. Η ταινία χωρίς να στερείται των αστείων
διαλόγων και της εξαιρετικής φωτογραφίας σκιαγραφεί το μοντέλο μιας εποχής
βασισμένης στα κοινωνικά αντικρουόμενα πρότυπα, την αίσθηση αυτοπεποίθησης ή μη
και την υπεροχή ανάμεσα στα είδη. Μέσα από την τερατώδη μορφή που άλλοτε
θυμίζει ενήλικη απόδοση και άλλοτε την παιδική αθωότητα. Το «Ξενοδοχείο Για
Τέρατα» επικεντρώνεται ακριβώς στο σημείο που έρχεται και χάνεται η αποδοχή.
Ιδανικό για όλες τις ηλικίες με μια δόση παιδικότητας στα τραγούδια που θα
αγαπήσουν περισσότερο οι μικροί μας φίλοι. Τελικά μια όμορφη δημιουργία 90
λεπτών για όλους.
«Στη διάρκεια μιας θαμπής, σκοτεινής και αθόρυβης ημέρας... το φθινόπωρο εκείνου του έτους... καθώς τα σύννεφα κρέμονταν απειλητικά χαμηλά απ' τα ουράνια... και μόλις έχοντας διασχίσει, πάνω σε άλογο, μόνος... ένα απομονωμένο και θλιβερό κομμάτι της χώρας.. αργά βρέθηκα, καθώς έπεφτε το υγρό σκοτάδι... να κοιτάζω το μελαγχολικό Σπίτι των 'Ασερ. Ξέρω πως δεν ήταν όπως παλιά... αλλά μια ματιά στο κτίσμα... μου έφερε μια αίσθηση αφόρητης κατήφειας που πλημμύρισε το πνεύμα μου... κοίταξα το έρημο τοπίο τριγύρω... τους γυμνούς τοίχους... και τους λίγους λευκούς κορμούς, μαραζωμένων δέντρων... μέσα σε απόλυτη κατάθλιψη… Δεν υπήρχε ψυχρότητα... αλλά κάποιο ναυάγιο... μιας αηδιασμένης καρδιάς.» Η κοινωνική ταινία της εβδομάδας φέρνει στο προσκήνιο το θέμα της αποσύνθεσης. Σε ένα σχολείο μιας περιοχής της Αμερικής οι καθηγητές χάνουν ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον για προσφορά στην μάθηση, καθώς τα προβλήματα στη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου