Έκλεισε επίσημα
εχθές το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του Skins με την πρωταγωνίστρια του Skins, Effy από την δεύτερη παρέα. Στην συνέχεια της ιστορίας
από την προηγούμενη εβδομάδα, βλέπουμε την Effy να συνεχίζει κανονικά την σχέση της με το
αφεντικό της και να έχει παραγκωνίσει ελαφρώς την εργασία της. Καθήκον ή
συναίσθημα; Φαίνεται να ήταν από πάντα το δίλημμα για την πρωταγωνίστρια, η
οποία και τώρα στην ενήλικη ζωή της, θα αναγκαστεί να πληρώσει το τίμημα της
επιλογής. Παράλληλα βλέπουμε και άλλο ένα πρόσωπο από την δεύτερη παρέα, πέρα
από την Naomi που μας
συστήθηκε ήδη και δεν είναι άλλο από την Emily. Σαν να μην πέρασε μια μέρα και εμφανώς πιο
χαρούμενη και συνειδητοποιημένη, η Emily φαίνεται να προχωράει πολύ καλά στις σπουδές της. Ο μόνος λόγος που θα την
στενοχωρήσει, πέρα από την απόσταση της σχέσης της, είναι η ασθένεια της Naomi. Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να μάθει
ένα αγαπημένο πρόσωπο μια δυσάρεστη κατάσταση; Και ποιες οφείλουν να είναι οι
συμβουλές των γύρων του; Σωστό και λάθος, δυο έννοιες που μπερδεύονται για
πάντα στην ατμόσφαιρα του Skins. Με εμάς εδώ για να συγκινηθούμε και να ταυτιστούμε ξανά με την ιστορία
των πρωταγωνιστών. Σαφώς και πιο δραματικό το δεύτερο επεισόδιο Skins της 7ης σεζόν, καθώς φθάνει
στην κατάληξη και την ωρίμανση του. Τα πλάνα αμφιταλαντεύονται και πάλι από τον
ορισμό ταινίας μικρού μήκους, στην έννοια της τηλεοπτικής σειράς. Καμία αναφορά
όμως σε παλαιότερες εμπειρίες της 1ης με 4ης σεζόν και
αυτό σίγουρα θα δυσαρεστήσει κάποιους φανς. Περιμένουμε με αγωνία την ιστορία
της Cassie από την πρώτη
παρέα, με ένα αγωνιώδης ξεκίνημα.
«Στη διάρκεια μιας θαμπής, σκοτεινής και αθόρυβης ημέρας... το φθινόπωρο εκείνου του έτους... καθώς τα σύννεφα κρέμονταν απειλητικά χαμηλά απ' τα ουράνια... και μόλις έχοντας διασχίσει, πάνω σε άλογο, μόνος... ένα απομονωμένο και θλιβερό κομμάτι της χώρας.. αργά βρέθηκα, καθώς έπεφτε το υγρό σκοτάδι... να κοιτάζω το μελαγχολικό Σπίτι των 'Ασερ. Ξέρω πως δεν ήταν όπως παλιά... αλλά μια ματιά στο κτίσμα... μου έφερε μια αίσθηση αφόρητης κατήφειας που πλημμύρισε το πνεύμα μου... κοίταξα το έρημο τοπίο τριγύρω... τους γυμνούς τοίχους... και τους λίγους λευκούς κορμούς, μαραζωμένων δέντρων... μέσα σε απόλυτη κατάθλιψη… Δεν υπήρχε ψυχρότητα... αλλά κάποιο ναυάγιο... μιας αηδιασμένης καρδιάς.» Η κοινωνική ταινία της εβδομάδας φέρνει στο προσκήνιο το θέμα της αποσύνθεσης. Σε ένα σχολείο μιας περιοχής της Αμερικής οι καθηγητές χάνουν ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον για προσφορά στην μάθηση, καθώς τα προβλήματα στη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου