Looper

Το Looper είναι μια ταινία που ήρθε περίπου πριν ένα χρόνο στις ελληνικές αίθουσες.  Ύστερα από καθαρή περιέργεια αποφάσισα να το παρακολουθήσω στο σπίτι. Ο λόγος γιατί δεν περιείχε απλά το συναισθηματικό μοτίβο του The Time Traveler’s Wife που άφησα στην μέση, αλλά γιατί έδειχνε να έχει μια ιδιαίτερη πλοκή. Ευτυχώς που το τόλμησα. Η ιστορία μας μεταφέρει σε ένα μελλοντικό πορτραίτο ζωής, όπου η αντίληψη του χρόνου και των ταξιδίων σε αυτό, δεν είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια αληθινή πραγματικότητα. Η δύναμη αυτής της δυνατότητας, κατέστησε και δημιούργησε μια ειδική ομάδα δολοφόνων, τους Looper, οι οποίοι καθοδηγούμενα από τα αφεντικά τους, ταξίδευαν πίσω στον χρόνο και σκότωναν όποιον πήγαινε ενάντια στο σύστημα τους. Με κάθε θάνατο κέρδισαν ένα ακόμα κομμάτι χρυσού που τους εξασφάλιζε μερικά παραπάνω χρόνια ζωής, καθώς κάποια στιγμή θα αντιμετώπιζαν το πιο σκληρό έγκλημα. Την δολοφονία του ίδιου του εαυτού τους, χωρίς να το ξέρουν. Τι θα συμβεί στον σοβαρό και πάντα υπεύθυνο στον δουλειά του Joe, όταν θα μάθει τα σχέδια τους; Πως ο εαυτός του από το μέλλον θα του αλλάξει όλη την ζωή;

Μια ταινία που κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον του κοινό μέσα από το μυστηριακό τοπίο της υπόθεσης. Η ιδέα του χωροχρόνου έρχεται μέσα από απλά σκηνοθετικά πλάνα που ενδυναμώνονται με την σκηνοθετική ιδέα της περιπέτειας και όχι τόσο της τεχνολογίας. Η θεατρικότητα και η τραγικότητα των χαρακτήρων προσδίδουν στην περιπέτεια, ένα δραματικό μοτίβο που δεν απογοητεύει το κοινό, μα αντίθετα αγωνιά για την συνέχεια. Και όλη αυτή η προσπάθεια επικεντρώνεται στο τέλος της ταινίας, με ένα σαφώς απρόβλεπτο πλάνο, όπου μπορεί να δυσαρέστησε μεν αρκετό ποσοστό σινεφίλ, αλλά κατοχυρώνει μια ιδανική διαφορετικότητα. Η ξεκάθαρα φιλοσοφική του ηθική σε μια προσέγγιση ιστορίας που ξεφεύγει μακράν από τα κλισέ των συνηθισμένων φινάλε. Υπέροχο, δραματικό, περιπετειώδες, χαρούμενο ακόμα και αστείο όπου χρειάζεται, μπορείτε να το παρακολουθήσετε ξανά και ξανά.