Είναι γνωστή η αιώνια αγωνία των εκάστοτε ηθοποιών όταν ολοκληρώνεται μια τηλεοπτική / κινηματογραφική τους δουλειά ή ένας θίασος. Στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης και κυρίως της μη επιχορήγησης ύστερα από 30 χρόνια του Θεάτρου Πόρτα, από το φετινό καλοκαίρι και έπειτα και άρα της μη λειτουργίας του, σε μια όχι τόσο ευνοημένη κοινωνία, όπως η ελληνική, η Ξένια Καλογεροπούλου, καταξιωμένη ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Καθημερινή. Η φράση της «έχω εκπλαγεί με το πόσα λίγα χρήματα μπορώ πια να επιβιώνω», ενδυναμώνει την αντίληψη γύρω από την επιβίωση ενός ακόμα ανθρώπου έχει προσφέρει πολλά στον τομέα της τέχνης. Ακολουθούν λεπτομερείς δηλώσεις της από την συνέντευξη της στην Καθημερινή.
Ο φετινός θα είναι ο
πρώτος χειμώνας χωρίς δικό σας θέατρο ύστερα από τόσα χρόνια;
Ναι, είναι σκληρό. Τη στιγμή που το αποφασίσαμε,
αισθανθήκαμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Και είπαμε, ας αναδιπλωθούμε
και με το καλό να ξαναξεκινήσουμε.
Δεν φοβάστε ότι... ουδέν μονιμότερον του προσωρινού;
Εμείς θα θέλαμε να ξαναρχίσουμε. Το θέμα είναι το εξής: Οτι
εγώ προσπαθούσα πάντα να κάνω τη δουλειά μου όπως την ονειρευόμουν. Ε, αυτό δεν
κολλούσε πάντα με την εμπορικότητα.
Τι τάξεως ποσά;
Εγώ θα έπαιρνα 70.000 ευρώ. Ομως, περνούσε ο καιρός και δεν
γινόταν απολύτως τίποτα. Επειδή είχα την αίσθηση πως ο τότε υπουργός, ο κ.
Τζαβάρας, δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον για το θέατρο, έκανα μια παλικαριά και
πήγα απευθείας στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στο Μαξίμου. Του είπα ότι αυτά τα
πράγματα είναι ρεζιλίκια. Εκείνος ήταν πάρα πολύ θερμός και πήρε αμέσως
τηλέφωνο μπροστά μου το υπουργείο Πολιτισμού, για να τακτοποιηθεί το θέμα.
Πράγματι, μετά από λίγο μού τηλεφώνησε ο κ. Τζαβάρας και μου είπε
ότι θα μας δώσουν τα μισά. Τι να πω κι εγώ; Αλλά, μετά από
κάμποσες μέρες, μας τηλεφώνησαν ξανά και μας είπαν ότι θα πάρουμε το μισό του
μισού. Εως σήμερα κανείς δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ. Το συνολικό ποσό για όλα
τα θέατρα εκτιμάται σε περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ.
Είναι το θέατρο
πολυτέλεια μέσα στην κρίση;
Ολα τα πράγματα που μπορούν να σου προσφέρουν μια ανάσα, τα
χρειαζόμαστε όλοι: ένα θέατρο, μια συναυλία, ένα έργο τέχνης, ένα μπαλέτο, ένα
βιβλίο… Βέβαια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απου έχει προτεραιότητα σήμερα είναι
το να μπορεί κανείς να επιβιώσει. Εγώ έχω εκπλαγεί με τον εαυτό μου με πόσο
λίγα χρήματα μπορώ να ζω. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ, γιατί πάντα είχα
οικονομική άνεση. Αλλά έχω τα απαραίτητα. Εχω μια στέγη. Και τον χειμώνα θα
δουλεύω και κάτι θα παίρνω· ένα μισθό από το Εθνικό.
Νιώθετε τυχερή που
παίζετε ακόμα;
Πιστεύω ότι όλα αυτά που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια είναι
πολύ καλύτερα από τα
προηγούμενα, γιατί έχω μάθει τον τρόπο να δουλεύω. Αλλά και
εάν δεν παίξω, δεν θα σκάσω. Η «Μικρή Πόρτα», όμως, θα μου λείψει. Ευτυχώς που
το εργαστήρι με τα παιδιά συ-
νεχίζει ακάθεκτο. Και πηγαίνει και πολύ καλά, και δεν
πρόκειται να επηρεαστεί.
Στην ηλικία σας
περάσατε από οντισιόν;
Αυτό ήταν το ωραίο. Καθίσαμε γύρω-γύρω όλοι και διαβάσαμε.
Μου άρεσε πολύ. Κατ’ αρχάς, με έκανε να αισθάνομαι πολύ πιο νέα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου